نسا

دوستان فراوان نشان دهنده کامیابی در زندگی نیست بلکه نشان نابودی زمان به گونه ای گسترده است.

بیاموزیم که:

1- با احمق بحث نکنم و بگذاریم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند.

2- با وقیح جدل نکنیم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روح ما را تباه می‌کند.

3- از حسود دوری کنیم چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنیم باز از زندان تنگ حسادت بیرون نمی آید.

4- تنهایی را به بودن در جمعی که ما را از خودمان جدا می کند، ترجیح دهیم.

5- از «از دست دادن» نهراسیم که ثروت ما به اندازه شهامت ما در نداشتن است.

6- بیشتر را بر کمتر ترجیح ندهیم که قدرت ما در نخواستن و منفعت ما در سبکباری است.

7- کمتر سخن بگوییم که بزرگی ما در حرفهایی است که برای نهفتن داریم، نه برای گفتن.

8- از سرعت خود بکاهیم، که آنان که سریع تر می دوند، فرصت اندیشیدن به خود نمی دهند.

9- دیگران را ببینیم، تا در دام خویشتن محوری، اسیر نشویم.

10- از کودکان بیاموزیم، پیش از آن که بزرگ شوند و دیگر نتوان از آنان آموخت.