نسا

روزگار عجیبی شده باید برای دیگران زندگی کنی ، برای دیگران بخندی و تا دیگران به تو نیاز دارند بخاطرشون از جونت بگذری ....

همه می خواهن تو براشون جوری باشی که آنها می خوان و انتظار دارند  اما هیچ وقت یکی نیومد بگه تو چی می خوای و چی و چه جوری دوست داری....

انتخاب راحترین راه رو توجیهی بخاطر سد راه نشدن من میدونن.

نه نه نه نه نه ........

اینها همه توجیه آنهاست  واسه اینکه  خودشون را از زیر بار خیلی چیزها رفتن راحت کنن.

کاش می شد هیچ وقت یادمون نره به هم چه قولهایی دادیم ، کاش می شد یادمون نره چه جوری دل همدیگر رو شکستیم ، کاش می شد همیشه یادمون باشه که صداقت حرف اول تو زندگی....

اما افسوس هز همه این کاش ها ....

اما این منم که با تمامم ناملایمات حرفهام رو قولهام رو فراموش نخواهم کرد.

من توی این زندگی نمیخوام مدال افتخار داشته باشم فقط می خوام بگم عزیز من یادت نره که چشمی به دیدنت  عادت کرده پس تورو خدا آن چشم را منتظر نذار....

کلمات کلیدی :