نسا

سلام

این روزها خیلی دلم گرفته نه تنها من بلکه همه ی خانواده در غم بزرگی هستند .

به این نتیجه رسیدم که باید تسلیم خواست خدا بود و هیچ چیز را به اصرار از خدا نخواست و قبول کرد که حکم حکم خداست آن دانای عالم به همه چیز و همه کس.

این روزها فکر می کردم اگه بیام و بنویسم همه اش از غم و غصه باید بگم و الان می گم نه باید از مقاومت ، از زیستن و تحکم باید نوشت.

از همه ی آن چیزهایی که باید داشت تا زندگی کرد .

 این یک اصل در زندگی است.

ما داریم توی دنیایی زندگی می کنیم که آدمهاش و فقط ازت به عنوان پله های ترقی خودشون و واسه ی دریافت این مدالهای کذایی افتخار که نمی دونم کی و کجا به گردنشون آویخته می شه استفاده می کنن.

این آدمها پیشرفت می کنن و ما  یه روز می بینیم ای دل غافل ما هنوز یک پله هم بالا نرفتیم و این تلاش به نظر من اصلا به درد نمی خوره.

تلاش و پیشرفت هم باید باعث توسعه ی ما باشه هم پیشرفت دیگران. البته که منظور من پیشرفت مادی نیست و آن پیشرفت از هر چارت و بعد ی باید در نظر گرفته بشه.

به نظر من انسان با یک جا نشستن و یک میز به خودش اختصاص دادن به درد نمی خوره و یه روز مثل یک مرداب می شه و بس.

انسان باید در تلاش برای کسب چیزهایی باشه که نداره . باید به پیشرفت خودش و آینده متعالی رسیدن برنامه ریزی کنه.

من اعتقاد دارم حتی آن طفلی که به دنیا می آید خداوند در وجود آن قدرتی نهان کرده که می تونه با آن کارهای زیادی بکنه چه برسه به ما آدمهایی که مدعی خود شناسی هستیم.

و پی به این اصل بردیم که باید در راستای شناخت از خودمون قدم به جلو بگذاریم و انتخابها و فعالیتهامون را داشته باشیم.

پس باید جلو رفت تا به اقیانوس رسید نه اینکه به مرداب شدن اکتفا کرد.

پس همه ی ما می تونیم به جاهایی برسیم که خیلی بیشتر از این جایی که هستیم فاصله بگیریم و این به نوع نگرش ما و درک ما می تونه ما را به پایین یا به بالا برسونه و این تنها به خود ما بستگی داره.

موفق باشید...

کلمات کلیدی :